De laatste jaren komt er steeds meer in het nieuws over misstanden in de Jeugdzorg. Dit was vroeger en gebeurt dus nu nog steeds. Een aantal jaren geleden heeft de Stichting Garantiefonds Geweldsmisdrijven zich er mee bezig gehouden. Je mocht daar je verhaal insturen. Alles werd weer opgerakeld en vervolgens bleef ik er mee zitten. Slachtofferhulp werd aangeraden , maar ik denk dat het meest waardevolle wat je kunt hebben is het contact met mensen met vergelijkbare ervaringen. Dit mag ook anoniem natuurlijk.
Zelf ben ik gelijk na mijn geboorte onder Jeugdzorg terecht gekomen. De eerste 14 maanden in een kindertehuis van het Leger de Heils en daarna in een pleeggezin. In dat gezin waren al twee pleegkinderen aanwezig. Ik kwam daar 1 mei 1965. Onze hele jeugd werden wij gemonitord door de
"Stichting tot Steun" uit Rotterdam, een voogdijvereniging. Elk half jaar een maatschappelijk werker. Zelden dezelfde. Met geen van hen heb ik een band op kunnen bouwen en ik heb met geen van hen apart kunnen spreken. Mijn broer en zus zijn op hele jonge leeftijd uit huis gezet. Zij hebben de stichting gewaarschuwd dat er in het gezin een hoop misstanden waren en waren bezorgd voor mij. De instanties hebben mij gewoon laten zitten. Als laatste over bij een pleegmoeder met een persoonlijkheidsstoornis en een pleegvader met pedofiele neigingen. Op 17 jarige leeftijd had ik eindelijk de moed gevonden om daar weg te gaan. Met de schoolboeken van de dag en de kleren die ik aanhad. De afgelopen jaren ben ik bezig met de verwerking van wat ik toen heb moeten meemaken. Ik ben onder behandeling voor PTSS die daar ontstaan is. Gelukkig gaat het steeds beter.
Waar ik het meeste moeite mee heb is dat het nog steeds gebeurd. Recent was het weer in het nieuws en dat komt binnen. Heel confronterend dat het systeem faalt. Hoe komt dat? Het grote personeelsverloop, onderbezetting? Ik weet zeker dat er heel veel mensen werken die ontzettend hun best doen. Deze nodig ik ook uit om een reactie te sturen.
Reactie plaatsen
Reacties